Pierwszy dzień w Ammannie

 

Na pierwszy nocleg w Ammanie wybieram pokój wieloosobowy w jednym z

hosteli w Down Town. Na lotnisku decyduję się na autobus miejski,

którym dojeżdżam do dzielnicy Abdali. Tutaj mogłabym zatrzymać jedną z

taksówek (góra za 2 JOD), ale oczywiście "żyłuję" na taką

ekstrawagancję i dalej idę pieszo kierując się GPS-em. Jest gorąco,

ale uwielbiam taki stan rzeczy. Do tego nie podróżuję z dużym bagażem,

więc kluczę uliczkami z przyjemnością. Nadkładam sporo drogi, bo

mapy, ani nawigacje nie są moją mocną stroną. Na ulicę króla Hussaina

docieram w słońcu późnego popołudnia. Klatka schodowa w kamienicy, gdzie znajduje się hostel nie urzeka, ale zazwyczaj w dużych miastach tak to

wygląda. Hostel, jeden z dwóch w tym budynku mieści się na drugim

piętrze. W recepcji nikogo nie ma, więc używam dzwoneczka. Zjawia się

Pani, dopełnia formalności meldunkowych i inkasuje równowartość 30 zł

za łóżko w sali trzyosobowej. Jestem pierwsza, więc mogę wybrać łóżko.

Zajmuję te przy oknie, zostawiam plecak i idę na oględziny łazienki, która znajduje się na korytarzu. Jest względnie czysta i dość duża. Do dyspozycji gości pozostaje papier toaletowy i mydło w dozowniku przy umywalce. Co do pokoju, to również nie mam uwag. Na każdym łóżku znajduje się czysta pościel i gruby koc w razie zimnej nocy. Są nocne szafki z kontaktem przy każdej z nich, duża bezsensowna szafa, bo raczej nikt nie przyjeżdża do takiego pokoju na dłużej.

Zostawiam plecak i nie tracąc czasu ruszam na spacer po Down Town. Jest

bardzo przyjemnie i egzotycznie. Spory ruch, wokół stragany i

sklepiki ze wszystkim. Czuć zapach przypraw zmieszany z dymem kadzidełek. Decyduję się na szklankę wyciskanego soku

z pomarańczy. Siadam na małym stołeczku i czekam, aż sprzedawca

wyciśnie owoce. Zamieniamy parę słów, z czego wywiązuje się miła pogawędka. Przemierzam gwarnymi ulicami do zachodu słońca. Ammann leży na wzgórzach, więc otaczają mnie ładne widoki. Do tego jestem pozytywnie zaskoczona uprzejmością mieszkańców jordańskiej stolicy.

Jordania - pierwsze wrażenia

Zaczęła się moja fascynująca przygoda z Jordanią i już po kilku dniach wiem, że kocham ten kraj. Jest tak cudnie, miło i wspaniałe, że nie wiem, jak przyjdzie mi rozstać się z tym miejscem.

Przed przyjazdem tutaj, przyznaję, chwilę się zastanawiałam... Czy wypada, że kobieta, że sama, bo kraj arabski... Dziś stwierdzam, że była to najgłupiej stracona chwila.

Za mną Petra i pustynia Wadi Rum, obiad z Beduinami, Aqaba nad morzem Czerwonym i obecnie - Amman. Wszystko to na własną rękę, bez wspierania się lokalnymi wycieczkami, których cen nie udźwignęłyby me ramiona - wolę plecak. Bazuję na autobusach i ludziach, którzy chętnie zorganizują niewiaście, to czego jej potrzeba. A zawsze jest w okolicy jakiś wuj Ahmed, który jutro będzie przejazdem tu, czy tam i zapewne służy pomocą. Niewiarygodne, że w dzisiejszych czasach wciąż można spotkać takich ludzi... 

A teraz przesłanie - jeśli ktoś się zastanawia, chciałby, ale się boi, waha, marudzi... Niech natychmiast przestanie i rusza w drogę!

Jordania czeka wraz z jej wspaniałymi mieszkańcami.

A co mogę powiedzieć po odwiedzeniu Petry? Ją trzeba zobaczyć! Niezależnie od tego, co "ludzie gadają"...  Maruderzy zawsze się znajdą i zawsze będą zrzędzić :) Że turyści, że nachalni Arabowie, że dużo kilometrów, że gorąco... I co z tego? To jest PETRA!! 

I choćby na czworakach, mogę tam znów popędzić choćby zaraz.

Gorąco? Było. Wysiłek? Spory. Tętno skoczyło do 162. Na dodatek ugryzł mnie wielbłąd (i zapewne nie był szczepiony).  Nauczka pozostanie - niech ciocia Ania nie włazi więcej w stado wielbłądów, nie mizia za uchem i nie da się zwieść ich pięknym oczom. A tak na poważnie, to samochód zakopał się w piachu, zabuksował kołami i przestraszył biedne wielbłądzisko, które postanowiło przypieczętować zażyłość z ciocią i pozostawić na jej łokciu ślady swego uzębienia. 😁