Wenecja czyli miejsce, gdzie historia spotyka się z magią

Wenecja to jedno z tych miejsc, o których marzyłam latami. A gdy już się tu znalazłam, za pierwszym razem, miałam wrażenie, że to sen, za drugim - że otaczają mnie krajobrazy uchwycone z filmów, pocztówek i albumów, a z każdym kolejnym - odkrywałam coś nowego, chłonąc atmosferę, zapach wilgoci i historii, aż miejsce to stało się jednym z moich ulubionych w Europie. To miasto, w którym wystarczy przejść się po brukowanych zaułkach, stanąć na moście Rialto i spojrzeć na kanał Grande, by poczuć, że jest się częścią czegoś wyjątkowego.

 

W Wenecji każdy zakręt kryje nowy zaułek, sklepik z ręcznie robionymi maskami, mały mostek, albo plac z praniem rozwieszonym między oknami. I nagle wychodzisz na Campo Santa Margherita – tętniące życiem serce dzielnicy Dorsoduro, gdzie dzieci grają w piłkę, a lokalni staruszkowie dyskutują przy kawie.  Kanały przecinają miasto niczym arterie, a ich tafla odbija fasady wiekowych kamienic. Po sezonie cisza przerywana jest tylko pluskiem wiosła albo śpiewem gondoliera, który – gdzieś między mostkiem a zakrętem kanału – nuci starą włoską melodię. Gondole sunące leniwie po wodzie, to stały wenecki krajobraz, który zapada w pamięć jak kadry z filmów.

 

 

 W samym sercu Wenecji wznosi się Most Rialto – najstarszy i najbardziej rozpoznawalny z czterech mostów nad Canal Grande. To nie tylko praktyczne przejście z jednej strony miasta na drugą, ale także miejsce, z którego można obserwować życie Wenecji w pełnej okazałości (oczywiście po sezonie, gdyż w pełni lata, most jest skrajnie zatłoczony). Z jednej strony: gondole przepływające leniwie pod łukiem mostu. Z drugiej – łodzie zaopatrujące sklepiki, wodne taksówki i dostojne vaporetto przecinające kanał. Most sam w sobie to dzieło sztuki – zbudowany z białego kamienia w XVI wieku, z eleganckimi arkadami i sklepikami, które od wieków przyciągają handlarzy i turystów. Stojąc na jego szczycie i patrząc na zachód słońca, trudno nie poczuć, że jest się w jednym z najbardziej romantycznych i jednocześnie najbardziej realnych miejsc na świecie. Z mostu rozciąga się najbardziej charakterystyczny widok Wenecji, jaki można zobaczyć na większości pocztówek.

W pełnej krasie Wenecja pokazuje się na Piazza San Marco, czyli Placu św. Marka, który nie bez powodu, przez wieki nazywany jest „salonem Europy”, jak określił go Napoleon Bonaparte. Rozległy, elegancki i otoczony wspaniałymi budowlami, jest jedynym placem w Wenecji noszącym miano piazza (pozostałe to campi). Przez stulecia był centrum politycznym, religijnym i towarzyskim Republiki Weneckiej. Dominującą budowlą placu jest Bazylika św. Marka – świątynia, która przypomina raczej baśniowy pałac niż kościół. Jej złocone mozaiki, cebulaste kopuły i orientalne detale są świadectwem handlowych i kulturowych kontaktów Wenecji z Bliskim Wschodem. Wnętrze – złote, misternie zdobione – zapiera dech. Tutaj spoczywają relikwie św. Marka, patrona miasta. Tuż obok wznosi się Campanile di San Marco, czyli dzwonnica – najwyższy punkt Wenecji. Z jej szczytu rozciąga się widok na miasto, lagunę, a przy dobrej pogodzie nawet na Alpy. Co ciekawe, obecna wieża to rekonstrukcja – oryginał runął w 1902 roku, zabijając kota. Po południowej stronie placu znajduje się Pałac Dożów – gotycki klejnot, dawna siedziba przywódców republiki. Miejsce intryg, decyzji, a także – dzięki Mostowi Westchnień – także więziennych dramatów. Zwiedzanie wnętrz to podróż przez wieki – od złotych sal rady, po ponure lochy. Trudno wyobrazić sobie plac bez gołębi i kawiarni, z których najbardziej znane to Caffè Florian działająca od 1720 roku oraz Gran Caffè Quadri. Można tu wypić herbatę, posłuchać muzyki na żywo i poczuć się jak bohater powieści. Wieczorem plac ożywa – światła odbijają się w wodzie, a muzyka rozbrzmiewa echem arkad. Plac św. Marka, najlepiej odwiedzić wczesnym rankiem, lub późnym wieczorem, gdy nie ma tu jeszcze tłumów turystów. Dobrym rozwiązaniem, jak nie najlepszym, jest też Wenecja po sezonie.

Wenecja to miasto bez samochodów, ulic i sygnalizacji świetlnej. Zamiast tego – kanały, mosty i… vaporetto, czyli tramwaje wodne. To nie tylko środek transportu, ale wręcz sposób na poznanie miasta z najbardziej malowniczej perspektywy. Vaporetto kursują regularnie po kanałach Wenecji, jako odpowiednik autobusu lub metra. Obsługują zarówno główne trasy w samym centrum, jak i połączenia z wyspami laguny: Murano, Burano, Lido czy Giudecca. Bilety – można kupić w automatach na przystaniach, w kioskach lub przez aplikację AVM Venezia. Pojedynczy bilet kosztuje ok. 9,50 euro i ważny jest przez 75 minut. Planując dłuższy pobyt w Wenecji, warto kupić karnety na kilka dni. Trzeba pamiętać, że w szczycie sezonu tramwaje wodne są zatłoczone. Tak, czy inaczej przejażdżka nimi, to wielka przyjemność, zwłaszcza jeśli wybierzemy szlaki mniej utarte. Jeśli chodzi o noclegi, to mało kto wie, że w pobliżu miasta znajduje się wiele świetnie zorganizowanych kempingów. Dla osób podróżujących samochodem, kamperem, rowerem – albo po prostu z ograniczonym budżetem – to doskonała alternatywa. Oferują nie tylko miejsce do spania, ale także dostęp do basenów, restauracji i transportu prosto do centrum Wenecji.